Diep van binnen schuilde even

een nieuw wonder, een nieuw leven

zo gekoesterd, zo verwacht

beschermt, geborgen dag en nacht

vol van dankbaarheid en liefde

werd een plaats ervoor gecreëerd

met de hoop en de bedoeling

dat’t kindje later niets ontbeert

gelijk vanaf het prilst begin

kreeg het een plek in het gezin

in al die bedrijvigheid

werd het opeens zo stil

maar het was een stilte

die niemand weten wil

angst verscheurd het geluk

pijn en verdriet maakt alles stuk

ieder hoop op dit nieuwe leven

stopt plotseling

is opgegeven

er was al een naam bestemd

alleen voor hem/haar

die hij/zij niet kent

en ook nooit zal horen

de baby werd dood geboren

ontkenning, onbegrip en onmacht

slopen alle gevoel en kracht

nachtmerries, uitgeput en leeg

vragen… geen antwoord die men kreeg

het voelt zo zinloos, grof en kil

iets troostend’s wat ik zeggen wil

maar ik vind de woorden niet

voor dit groots en intens verdriet

tijd zal misschien wat wonden helen

mensen helpen, mensen delen

toch dit word nooit vergeten

het kind blijft in onze zin en hart

altijd bijzonder en apart

en het gemis blijven we voelen

toch zijn en komen er weer nieuwe doelen

geef niet op

pak weer iets aan

hoop op nieuw geluk

in het bestaan.

(Ik heb in 2001 een gedicht voor vrienden geschreven, waarvan de baby vlak voor de geboorte nog plotseling overleed, ik heb er gelijk mijn eigen verdriet in verwerkt om de baby waar ik op mijn 18 van in verwachting was, mijn vriend toen verdween en mijn familie me voor de keuze stelde abortus of adoptie, terwijl ik de baby heel graag had gekregen/gehouden. Maar zonder bijstand en hulp was dit niet mogelijk en koos ik voor een abortus, het heeft zeer vele jaren geduurd om er een beetje overheen te komen en is nog steeds gevoelig… Maar het was vooral mijn manier mijn deelname en medeleven te laten blijken, door dat ik ook een kindje verloren had, alleen op een andere manier).