jou tranen op mijn wangen
jou stem beeft in mijn mond
jou pijn vervuld mijn hart
voor hoeveel afgronden jij al stond
jou leven ging niet over rozen
maar over doornen zo veel keer
jou zoeken leerde mij te vinden
werd jij geraakt, viel ik vaak neer
jou wonden hielpen mij (om te) genezen
jou afstand , bracht mij dichterbij
wat jij niet kon, heb ik bewezen
het leven heeft wel/nu zin voor mij
jou ruwheid liet mij zachter worden
jou onrust bracht mij tot geduld
door jou strijd leerde ik overgave
en ik werd hierdoor met rust vervuld
jou blindheid liet mij juist herkennen
jou angsten gaven mij de schrik, maar ook de moed
jou slaan zorgde ervoor dat ik ging strelen
wat jij verkeerd vond, vond ik vaak goed
jou dwarsheid leerde mij het wel en wee van regels
jou alleengang bracht mij eenzaamheid, en soms een vriend
jou ruzie liet mij vrede zoeken en ook vinden
voor wie was dit nou uitgekiend
jou afkeer liet mij niet genieten
maar dat heb ik geleerd
jou wanhoop werd de mijne
en dat was/is echt totaal verkeerd
jij danste op het vuur
toch ik voelde de hete kolen
jij als een fakir op de spijkers, maar ik de gaten in mijn zolen
jou onbezonnenheid bracht mij juist aan het denken
jou fouten leerden mij zo veel
jij ging ook veel te veel verschenken
en hield niets over voor ons geheel
jij bent niet ik en ik niet jou
ik blijf je wel als dochter trouw
we moeten elkaar laten gaan
voor een beter zelf-bestaan …
iedereen heeft wel d’r best gedaan